Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των νοσοκομειακών γιατρών αποτελούν χρήσιμο έναυσμα για μια σοβαρή συζήτηση σχετικά με το μέλλον της δημόσιας υγείας στη χώρα μας. Δυστυχώς, με ευθύνη τόσο της συνδικαλιστικής μας ηγεσίας, όσο και της πολιτείας , η συζήτηση αυτή περιορίζεται στα (δίκαια) αιτήματά μας για αξιοπρεπέστερες αποδοχές και ανθρώπινο ωράριο εργασίας. Η αλήθεια, όμως , είναι πιο σύνθετη…
Όποιος έρχεται σε επαφή με το Ε.Σ.Υ. σήμερα, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει τις τεράστιες αδυναμίες του. Τα δημόσια νοσοκομεία παρουσιάζουν τεράστιες υλικοτεχνικές αδυναμίες, τόσο σε επίπεδο εξοπλισμού, όσο και στις ξενοδοχειακές τους υποδομές. Χωρίς να εκφυλίζουμε τη συζήτηση στο επίπεδο της <<πολιτικής της κατσαρίδας>>, είναι αναγκαίο να παραδεχθούμε την τραγική εικόνα μεγάλης μερίδας νοσηλευτικών ιδρυμάτων. Παράλληλα, η γραφειοκρατία ταλανίζει , σήμερα περισσότερο από ποτέ , ασθενείς και εργαζομένους , με προφανείς επιπτώσεις στη λειτουργία των νοσοκομείων.
Η υποστελέχωση των ελληνικών νοσοκομείων είναι , επίσης , ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Τεράστια κενά σε ιατρικό, νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό δυσχεραίνουν την εκπόνηση προγραμμάτων εφημεριών ( δε μας φταίει η ευρωπαϊκή οδηγία, αυτή απλώς υπογραμμίζει το μέγεθος του προβλήματος…) και οδηγούν στην εκτίναξη της αναμονής για τακτικά ιατρεία και προγραμματισμένες ιατρικές πράξεις σε απαγορευτικά επίπεδα. Μοιραία, οι εργαζόμενοι οδηγούνται στην εξάντληση και οι ασθενείς στην απόγνωση ( ή εναλλακτικά στον καλοθελητή : βλέπε ιδιωτική υγεία…), ενώ δε λείπουν και οι γνωστές σε όλους μας μέθοδοι παράκαμψης των αναμονών….
Τέλος, στα πλαίσια του σχετικού δημόσιου διαλόγου , περισσότερος χρόνος θα έπρεπε να αφιερωθεί στην πρωτοβάθμια υγεία και τις ελλείψεις της. Για τους κατοίκους των πόλεων τα νοσοκομεία αποτελούν τη μόνη επιλογή, με αποτέλεσμα να εξαναγκάζονται σε ταυτόχρονη παροχή πρωτοβάθμιας , δευτεροβάθμιας ή ακόμη και τριτοβάθμιας υγείας, στην περίπτωση των μεγάλων ιδρυμάτων. Η ίδρυση των Κέντρων Υγείας Αστικού Τύπου σίγουρα θα ανακούφιζε την κατάσταση, παραπέμπεται όμως από την πολιτεία στις καλένδες . Ταυτόχρονα, απουσιάζει προκλητικά ο σχεδιασμός για νέα νοσοκομεία σε αντιστοιχία με τις σύγχρονες ανάγκες ( ογκολογικά, παιδιατρικά, μαιευτήρια ). Φυσικά, αυτό ισχύει αποκλειστικά για το δημόσιο , καθώς οι ιδιώτες σπεύδουν να καλύψουν το κενό, εκτοξεύοντας το ποσό που δαπανούν οι Έλληνες για λόγους υγείας στην κορυφή της σχετικής ευρωπαϊκής κατάταξης.
Η αντιμετώπιση των προβλημάτων που ταλανίζουν το δημόσιο σύστημα υγείας απαιτεί πολιτική βούληση και μακρόπνοο σχεδιασμό. Είναι γενικά παραδεκτό ότι η αύξηση της χρηματοδότησης και η χρηστή οικονομική διαχείριση αποτελούν τα θεμέλια της ριζικής ανανέωσης του Ε.Σ.Υ.. Η κάλυψη των κενών σε προσωπικό, η δημιουργία νέων μονάδων, κλινικών και κλινών στα ήδη υπάρχοντα ιδρύματα, η διασφάλιση ανθρώπινων συνθηκών εργασίας για τους εργαζομένους του κλάδου συνιστούν ανάγκες πρωταρχικές και πρέπει να ενταχθούν σε ένα συνολικό σχέδιο εναρμονισμένο με τις σημερινές και τις αυριανές ανάγκες του κοινωνικού συνόλου. Η επένδυση στην πρόληψη και στην πρωτοβάθμια υγεία στις πόλεις και στην ύπαιθρο μπορούν να αποβούν πολύτιμες και να αναβαθμίσουν ουσιαστικά το επίπεδο της δημόσιας υγείας και συνολικά το επίπεδο διαβίωσης. Λύσεις, με λίγα λόγια ,υπάρχουν, εφόσον η δημόσια υγεία ξαναβρεθεί στο επίκεντρο των προτεραιοτήτων της πολιτείας.
Οι κινητοποιήσεις των νοσοκομειακών γιατρών , παρόλη τους την ανεπάρκεια , έστρεψαν το βλέμμα της κοινής γνώμης στο δημόσιο νοσοκομείο. Αναγκαίο είναι να αποτελέσουν την απαρχή ευρύτατου διαλόγου για το σύστημα υγείας του μέλλοντος.
Όποιος έρχεται σε επαφή με το Ε.Σ.Υ. σήμερα, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει τις τεράστιες αδυναμίες του. Τα δημόσια νοσοκομεία παρουσιάζουν τεράστιες υλικοτεχνικές αδυναμίες, τόσο σε επίπεδο εξοπλισμού, όσο και στις ξενοδοχειακές τους υποδομές. Χωρίς να εκφυλίζουμε τη συζήτηση στο επίπεδο της <<πολιτικής της κατσαρίδας>>, είναι αναγκαίο να παραδεχθούμε την τραγική εικόνα μεγάλης μερίδας νοσηλευτικών ιδρυμάτων. Παράλληλα, η γραφειοκρατία ταλανίζει , σήμερα περισσότερο από ποτέ , ασθενείς και εργαζομένους , με προφανείς επιπτώσεις στη λειτουργία των νοσοκομείων.
Η υποστελέχωση των ελληνικών νοσοκομείων είναι , επίσης , ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Τεράστια κενά σε ιατρικό, νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό δυσχεραίνουν την εκπόνηση προγραμμάτων εφημεριών ( δε μας φταίει η ευρωπαϊκή οδηγία, αυτή απλώς υπογραμμίζει το μέγεθος του προβλήματος…) και οδηγούν στην εκτίναξη της αναμονής για τακτικά ιατρεία και προγραμματισμένες ιατρικές πράξεις σε απαγορευτικά επίπεδα. Μοιραία, οι εργαζόμενοι οδηγούνται στην εξάντληση και οι ασθενείς στην απόγνωση ( ή εναλλακτικά στον καλοθελητή : βλέπε ιδιωτική υγεία…), ενώ δε λείπουν και οι γνωστές σε όλους μας μέθοδοι παράκαμψης των αναμονών….
Τέλος, στα πλαίσια του σχετικού δημόσιου διαλόγου , περισσότερος χρόνος θα έπρεπε να αφιερωθεί στην πρωτοβάθμια υγεία και τις ελλείψεις της. Για τους κατοίκους των πόλεων τα νοσοκομεία αποτελούν τη μόνη επιλογή, με αποτέλεσμα να εξαναγκάζονται σε ταυτόχρονη παροχή πρωτοβάθμιας , δευτεροβάθμιας ή ακόμη και τριτοβάθμιας υγείας, στην περίπτωση των μεγάλων ιδρυμάτων. Η ίδρυση των Κέντρων Υγείας Αστικού Τύπου σίγουρα θα ανακούφιζε την κατάσταση, παραπέμπεται όμως από την πολιτεία στις καλένδες . Ταυτόχρονα, απουσιάζει προκλητικά ο σχεδιασμός για νέα νοσοκομεία σε αντιστοιχία με τις σύγχρονες ανάγκες ( ογκολογικά, παιδιατρικά, μαιευτήρια ). Φυσικά, αυτό ισχύει αποκλειστικά για το δημόσιο , καθώς οι ιδιώτες σπεύδουν να καλύψουν το κενό, εκτοξεύοντας το ποσό που δαπανούν οι Έλληνες για λόγους υγείας στην κορυφή της σχετικής ευρωπαϊκής κατάταξης.
Η αντιμετώπιση των προβλημάτων που ταλανίζουν το δημόσιο σύστημα υγείας απαιτεί πολιτική βούληση και μακρόπνοο σχεδιασμό. Είναι γενικά παραδεκτό ότι η αύξηση της χρηματοδότησης και η χρηστή οικονομική διαχείριση αποτελούν τα θεμέλια της ριζικής ανανέωσης του Ε.Σ.Υ.. Η κάλυψη των κενών σε προσωπικό, η δημιουργία νέων μονάδων, κλινικών και κλινών στα ήδη υπάρχοντα ιδρύματα, η διασφάλιση ανθρώπινων συνθηκών εργασίας για τους εργαζομένους του κλάδου συνιστούν ανάγκες πρωταρχικές και πρέπει να ενταχθούν σε ένα συνολικό σχέδιο εναρμονισμένο με τις σημερινές και τις αυριανές ανάγκες του κοινωνικού συνόλου. Η επένδυση στην πρόληψη και στην πρωτοβάθμια υγεία στις πόλεις και στην ύπαιθρο μπορούν να αποβούν πολύτιμες και να αναβαθμίσουν ουσιαστικά το επίπεδο της δημόσιας υγείας και συνολικά το επίπεδο διαβίωσης. Λύσεις, με λίγα λόγια ,υπάρχουν, εφόσον η δημόσια υγεία ξαναβρεθεί στο επίκεντρο των προτεραιοτήτων της πολιτείας.
Οι κινητοποιήσεις των νοσοκομειακών γιατρών , παρόλη τους την ανεπάρκεια , έστρεψαν το βλέμμα της κοινής γνώμης στο δημόσιο νοσοκομείο. Αναγκαίο είναι να αποτελέσουν την απαρχή ευρύτατου διαλόγου για το σύστημα υγείας του μέλλοντος.
ΛΑΜΠΡΟΣ ΛΑΜΠΡΟΓΙΑΝΝΗΣ
ΜΕΛΟΣ ΕΘΝ.ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΠΑΣΟΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου