2 Φεβ 2009

ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΡΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Σε κάθε δημοκρατική χώρα του κόσμου, οι πολίτες δεν αρκούνται στην ψήφο που σε τακτά χρονικά διαστήματα κρίνει τους εκλεγμένους αντιπροσώπους τους. Ανάλογα με τις συνθήκες, διαμαρτύρονται, επιδοκιμάζουν ή εκφράζουν τη γνώμη τους για τις τρέχουσες εξελίξεις με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και εκδηλώσεις. Η χώρα μας δεν ξεφεύγει από τον κανόνα, μιας και τα δικαιώματα στην διαδήλωση και την απεργία θεωρούνται πυλώνες της δημοκρατίας. Τον τελευταίο όμως καιρό, τόσο με τις κινητοποιήσεις των αγροτών, όσο και με τις διαμαρτυρίες για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έχει απασχολήσει τους πολίτες και την επικαιρότητα το εξής ερώτημα: Ποια είναι τελικά τα όρια μιας διαμαρτυρίας και ποιός τα καθορίζει;

Ίσως κάποιος βιαστεί να απαντήσει πως αυτά θέτονται από το Σύνταγμα και τους νόμους και τα καθορίζει η Πολιτεία, αλλά διαβάζοντας το άρθρο του Δημοσθένη Παπαδάτου – Αναγνωστόπουλου (μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας του Συνασπισμού) στην Αυγή, όπου μεταξύ άλλων αναφέρει: «δε θεωρούμε καθόλου αυτονόητη και αιώνια τη “νομιμότητα” γενικώς, ούτε πιστεύουμε πως “η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων”», δεν αισθάνεται και τόσο σίγουρος. Και μακάρι αυτές οι απόψεις να ήταν μεμονωμένες, ακραίες και σπάνιες. Αντιθέτως, είναι ίσως ένας από τους τρόπους που ο Έλληνας αντιλαμβάνεται τη δημοκρατία και την ελευθερία. Κάποιες φορές, νόμος είναι το δίκιο του …οποιουδήποτε διαμαρτύρεται για οτιδήποτε και κανενός άλλου.

Καμία χώρα δεν είναι παράδεισος. Υπάρχουν πάντα κάποιοι που αδικούνται και θέλουν να αντιδράσουν. Όμως υπάρχουν κράτη πιο προηγμένα από το δικό μας στα οποία αυτό συμβαίνει χωρίς να «παρακάμπτονται» οι νόμοι, είτε από τους διαδηλωτές, είτε από την αστυνομία. Προκαλούν μάλιστα έκπληξη στους πολίτες τους τα όσα πληροφορούνται για τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα εδώ. Άρα κάτι δεν δουλεύει σωστά στη δικιά μας περίπτωση, κάτι πρέπει να αλλάξει.

Η πρώτη δικαιολογία είναι πως αν όλα γίνουν σύμφωνα με το νόμο, δεν θα υπάρξει αρκετή πίεση στην κυβέρνηση και δεν θα ευαισθητοποιηθεί αρκετά η κοινή γνώμη. Σαθρό επιχείρημα κατά τη γνώμη μου, αφού για να εκπλήξεις και να κερδίσεις την προσοχή του κοινού χρειάζεται κάτι πρωτότυπο. Επεισόδια και καταλήψεις είναι τόσο συνηθισμένα που δεν λειτουργούν πια. Προτού πάρουμε τα όπλα για να ανεβάσουμε κι άλλο τους τόνους, ας καθίσουμε να σκεφτούμε καινοτόμους τρόπους διαμαρτυρίας, όπως ήταν πχ η «γυμνή» διαμαρτυρία των μαθητών στις πρόσφατες κινητοποιήσεις, που και νόμιμη ήταν και πέτυχε τον σκοπό της στο βαθμό που θα τη θυμούνται όλοι για καιρό.

Μια άλλη δικαιολογία είναι πως κάτι ναι μεν είναι παράνομο, αλλά το κάνουν όλοι και δεν βλάπτεται άμεσα κανείς. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η συμβολική κατάληψη ενός δημόσιου κτιρίου για λίγη ώρα. Κανείς δεν διαφωνεί, αλλά επειδή είναι λίγο αυθαίρετο και ο καθένας το ερμηνεύει κατά το δοκούν καλό θα ήταν να το διασαφηνίσουμε. Να ψηφίσει η Βουλή ένα νόμο που θα νομιμοποιεί αυτή την πράξη και τέλος καλό όλα καλά. Αλλά να αποφασίσουμε πρώτα υπεύθυνα ποια είναι τα όρια του νόμου και όχι να τα χαράσσει καθένας μας στα μέτρα του. Πώς κάποτε νομιμοποιήθηκε η απεργία; Αν το θέλει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, είναι βέβαιο ότι θα γίνει.

Διαβάζοντας τα παραπάνω, κάποιος θα μπορούσε να με κατηγορήσει ότι στρέφομαι κατά των κινητοποιήσεων. Συμβαίνει όμως το αντίθετο. Μία κακή κυβέρνηση σαν και τη σημερινή, δεν μπορεί να αποφύγει τις διαμαρτυρίες. Συχνά όμως προσπαθεί να τις αποδυναμώσει, στρέφοντας τη μια κοινωνική ομάδα εναντίον τις άλλης και παριστάνοντας το θύμα και τον προστάτη της νομιμότητας. Και βρίσκει ως αφορμή για αυτό βέβαια τις ακραίες μορφές διαμαρτυρίας, που εύκολα επισκιάζουν στα μέσα ενημέρωσης τις πιο ήπιες. Ποιος ωφελείται από αυτό το φαινόμενο τελικά;

Μία διαμαρτυρία δεν μπορεί να προκαλεί περισσότερο κακό από εκείνο που προσδοκά να σταματήσει. Αυτό θα ήταν μια σωστή αρχή για κάθε κινητοποίηση. Επειδή όμως κάτι τέτοιο είναι απόλυτα υποκειμενικό, ας αποφασίσουμε επιτέλους δημοκρατικά τι είναι θεμιτό και τι όχι, ας αγωνιστούμε να θεσμοθετηθεί από την Πολιτεία και ας αγωνιστούμε ακόμη πιο έντονα για να εφαρμόζεται σωστά. Οφείλουμε να το κάνουμε γιατί είναι θεμελιώδες ζήτημα Δημοκρατίας, γιατί έφθασε ο καιρός να γίνει για να πάμε τη χώρα μας μπροστά.



ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΛΩΛΟΣ
ΜΕΛΟΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΛΑΡΙΣΑΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου